خداوندا!
ما را از آنانی قرارده که درختهای اشتیاق
در باغهایسینه هایشان ریشه دوانده
و شعله های عشق تو آتش به دله ایشان زده
و رایحه جمال تو پرنده افکارشان را اوج تازه بخشیده.
آنان که در مزارع قرب تو،به چراگاه مکاشفه آمده اند
و از چشمه عشق تو با جامهای لطف تو مینوشند
آنان که در جوار خانه تو مسکن گزیده اند
و آب حیات از باران مهر تو مینوشند
و لباس از نسیم لطف تو میپوشند.
آن پروانه ها که هماره گرد تو میگردند
و وام زندگی از آتش عشق تو میگیرند.
آنان که در بلندای قله ملاطفت تو تنفس میکنند.
خداوند!
ما را از آنانی قرارده که اطراق
در کنار جوی صفای تو کرده اند
و از سبزینه وفای تو میزیند.
آنان که پردههای جهل از جلوی چشمانشان
برداشته شده و ابرهای ظلمت
در آسمان وجودشان شکافته شده.
آنان که از بیراهه های وهم و چند راهه های ریب
به لطف تو خلاصی یافته ا ند.
آنان که به جغد بیم و کبوتر امید از یک پنجره مینگرند.
آنان که گلیم خویش را از گرد گمان تکانده اند
و ملخ های شک را از مزارع دلهای خویش رانده اند.
خدایا!ما را از آنانی قرارده که سینه هایشان با تنفس
در فضای عرفان تو گشاده گشت.
آنان که در دریای سعادت،
کشتی همتشان با بادبان زهد پیشی گرفت.
